Regelmatig schrijft een van de (steun)fractieleden over zijn of haar ervaringen bij Progressief Ermelo. Deze keer is dat Bea van ’t Hul, raadslid sinds 2014.
Mijn schoonmoeder is 8 jaar als op 17 september 1944, door ” friendly fire” van de Engelsen, op zondagmorgen hun huis gebombardeerd wordt in Wolfheze. Net terug uit de kerk staan ze onder het balkon van hun huis naar de overvliegende vliegtuigen te kijken en naar de parachutisten die landen. “Bommen” roept haar vader, maar ze kunnen niet verder vluchten dan de woonkamer. Door de klappen worden ze tegen de grond geslagen. Er zijn 3 bommen gevallen, op straat, naast het huis en achter het huis op de schuilkelder in de tuin waar op dat moment niemand is.
Haar zusje van ruim 2 jaar en een op bezoek zijnde verpleegster zijn op slag dood. Haar oma heeft nog even geleefd en haar oudste broer is zwaargewond. Mijn schoonmoeder, 8 jaar, ligt tussen hen in, helemaal onder het bloed maar zelf ongedeerd. Die nacht hebben ze plat liggend in het bos doorgebracht, de nachten er na in het huis van een oom en tante, met alle kinderen liggen ze in de kelder.
Op dinsdag waarschuwen de Engelsen dat ze moeten vluchten omdat de strijd met de Duitsers weer oplaait. Die nacht hebben ze in een greppel op de heide doorgebracht. De volgende dag blijkt dat het huis van oom en tante door de Duitsers bezet is.
De 13 nachten daarna heeft het gezin in de stookkelder van psychiatrisch ziekenhuis Wolfheze doorgebracht tot de Duitsers hen daar ook verdreven. Er is heftig gevochten in die regio (Arnhem, Oosterbeek, Wolfheze). Dat de strijd in Wolfheze zo heftig was kwam door een Duitse SS divisie die daar was gelegerd, een gegeven waar het gelande Engelse South Staffordshire Regiment geen rekening mee had gehouden. Uiteindelijk worden de Engelsen teruggedreven en worden alle inwoners, waaronder ook de patiënten van ziekenhuis Wolfheze, door de Duitsers gesommeerd om te vertrekken. De vlucht is moeilijk voor het gezin, lopend langs de spoorlijn van Wolfheze naar Ede met veel andere inwoners en patiënten van psychiatrisch ziekenhuis Wolfheze.
Engelse vliegtuigen die in de lucht hangen duiken steeds op de treinen die op de lijn staan en om polshoogte te nemen bij die lange stoet mensen. Angstig als ze zijn, stuiven ze steeds weer het bos in om te schuilen.
Laat in de avond komen ze in Ede aan. Met zijn allen slaapt de grote groep op de vloer van een school in Ede.
De volgende dag worden ze bij boeren ondergebracht op de grens van Barneveld-Lunteren. Daar hebben ze met zijn allen 14 dagen op de deel geleefd.
De vader van mijn schoonmoeder was verpleger in psychiatrisch ziekenhuis Wolfheze, hij verblijft met de patiënten in Barneveld. Deze worden na 14 dagen overgebracht naar Veldwijk in Ermelo.
Mijn schoonmoeder, haar ouderlijk gezin en andere familieleden vinden onderdak op de laatste boerderij aan de Buitenbrinkweg in Ermelo. De boer en boerin nemen hen op ondanks dat ze zelf, inclusief knechten, met 14 personen zijn.
Ze gaan daar lopend naar toe, schoonmoeder mag samen met een tante boven op een kar die hoog opgestapeld is met beddengoed van de patiënten. Doodsbang is ze, zo dicht bij de nog steeds overvliegende vliegtuigen.
Op de boerderij wonen ze op de deel, in de winter met de koeien.
De boer en boerin hebben zich enorm ingespannen om de vluchtelingen goed op te vangen. Er was een tekort aan van alles, maar het was veilig, er was geen honger en er was onderdak dankzij de boer en boerin in Ermelo.
Wat zou jij doen?
Ik heb afgelopen zomer en helemaal afgelopen week regelmatig aan haar verhaal moeten denken als ik de beelden zie van vluchtelingen, alle ellende van verdrinkingen, geweld, uitbuiting enzovoort. Waar ik van schrik zijn de commentaren van veel mensen over gelukszoekers, profiteurs. Hoe kan het dat we zo verhard zijn? We hebben net gevierd dat Nederland 70 jaar geleden bevrijd is. Nog maar 70 jaar geleden dat Nederlanders zelf moesten onderduiken, vluchten, dat in Putten zoveel mannen weggevoerd en vermoord zijn…..
Wat zouden we zelf doen als we in de schoenen zouden staan van mensen in bijvoorbeeld Syrië, als onze kinderen bedreigd worden? Ik zou denk ik niet anders doen dan ook een veilige plek zoeken…..
Voor belevingsverhalen van mensen uit de regio Wolfheze zie www.airbornememories.nl