Door Evelien Kars – Online hoorzittingen, dat hebben we 26 oktober gehad. Voor het eerst sinds lange tijd. Insteek is om met elkaar in gesprek te gaan over de ingediende zienswijze.
Hoe gaat het nou eigenlijk in zijn werk? Een initiatiefnemer heeft een plan. Bijvoorbeeld woningen bouwen. Of appartementen. Of een zorgcomplex. Dit plan wordt ingediend bij de gemeente, zodat het bestemmingsplan kan worden aangepast. En dan zijn er natuurlijk mensen die in de buurt van de toekomstige plannen wonen. Of andere belanghebbenden. Je mag dan wat vinden van de plannen die de initiatiefnemer heeft ingediend. Je vindt ze mooi of lelijk, passend of niet passend. Wat je ervan vindt, laat je aan de gemeente weten in een zogenaamde zienswijze. Overigens doe je dit meestal alleen als je de plannen niet zo mooi vindt. Er bezwaren tegen hebt. Of bepaalde dingen graag anders ziet.
Als initiatiefnemer streef je natuurlijk naar een plan waar iedereen blij van wordt. Maar dat lukt bijna niet. Er zijn zoveel belangen waar rekening mee moet worden gehouden. En regels, milieunormen, beleidsstukken. Communicatie is wel een belangrijke in dit soort processen, waarbij je merkt dat dit door mensen heel verschillend ervaren wordt.
Al deze zienswijzen moet de gemeente behandelen – het college wel te verstaan. Zij moeten laten weten of de opgenomen punten terecht zijn. Of niet. En daarover een rapport opstellen, de zogenaamde zienswijze nota. Deze nota wordt vervolgens door de gemeenteraad behandeld. Eerst beeldvormend, dan oordeelsvormend en tot slot besluitvormend. Nu zijn de hoorzittingen nieuw leven ingeblazen: een gesprek tussen het college en de indiener van de zienswijze, waarbij wij als raadsleden als toehoorder aanwezig zijn, en ook vragen kunnen stellen. Per gesprek staat één zienswijze centraal. Na een korte toelichting op de zienswijze door de indiener, is het aan het college, ambtenaren en raadsleden om vragen te stellen. Hierdoor wordt het duidelijk waarom er bezwaren zijn, welke bezwaren er zijn. Maar vooral of en hoe bezwaren weggenomen kunnen worden. Oftewel: hoe kan de initiatiefnemer tegemoetkomen aan de bezwaren? Een waardevolle stap. Omdat je op de inhoud met elkaar in gesprek bent, zonder direct een politieke kleur te hebben. Verduidelijking krijgt op vraagstukken. Maar ook de achterliggende belangen.
En natuurlijk kan dit ook door als fractie langs te gaan bij de indiener van de bezwaren. Of door te bellen. Of te mailen. Persoonlijk heb ik het als waardevol ervaren dat je met elkaar kijkt welke mogelijkheden er nog zijn. Of dat er gewoon geen ruimte meer is om er samen uit te komen. Iets wat je weer mee kunt nemen naar de beeldvormende vergaderingen.
Dank indieners van de zienswijzen die de tijd en moeite hebben genomen om het verhaal toe te lichten. Het helpt mij in mijn rol om volksvertegenwoordiger te zijn.
Gerard Heemskerk
Het lijkt nu of er een willekeurig plan kan worden ingediend, waarna gekeken wordt of daarvoor het vigerende bestemmingsplan kan worden aangepast.
Dat is een wel heel snelle stap. De indiener van een RO plan moet zich ervan gewisssen dat het voldoet aan het bestemmingsplan. Dat is een eerste vereiste. in de regel betekent dit het aanvragen van een vergunning, waarna een bepaalde procedure wordt gestart. De vergunning dient in principe in lijn te zijn met het bestemmingsplan.
Uit eigen ervaring weet ik dat je als bezwaarmaker tegen zo’n plan zeker niet voor een hoorzitting wordt uitgenodigd. Tot twee maal toe heb ik in een bezwaarprocedure tegen een bouwvergunning lijnrecht tegenover de gemeente gestaan. Twee maal is de gemeente terug moeten komen op de reeds verleende vergunning, waarvan de tweede maal eerst de voorzieningenrechter moest aangeven dat de gemeente procedureel fouten maakte.
Met de fracties heb ikzelf contact moeten zoeken in plaats van het gesuggereerde initiatief vanuit de fracties.
Kortom de nu gevolgde redenatie is zoals het eigenlijk zou moeten zijn, maar de praktijk is wel erg grillig!
Waarvan akte.